Przejdź do zawartości

Biegus rdzawoszyi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Biegus rdzawoszyi
Calidris ruficollis[1]
(Pallas, 1776)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

bekasowce

Rodzina

bekasowate

Podrodzina

biegusy

Rodzaj

Calidris

Gatunek

biegus rdzawoszyi

Synonimy

Trynga ruficollis Pallas, 1776[2]

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania
linia przerywana – zasięg przybliżony
kolor zielony – terytoria lęgowe
kolor niebieski – zimowiska

Biegus rdzawoszyi[4] (Calidris ruficollis) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].

Zasięg występowania
Występuje w północnej i północno-wschodniej Syberii – od półwyspu Tajmyr po Półwysep Czukocki; sporadycznie w zachodniej i północnej Alasce. Zimuje na obszarze od wschodnich Indii, Mjanmy, południowych Chin i Tajwanu przez Filipiny i Indonezję po Wyspy Salomona, Australię i Nową Zelandię[2]. Sporadycznie zalatuje też w inne rejony świata – odnotowywano go m.in. w Europie Zachodniej i Północnej[6], Afryce czy na Bliskim Wschodzie[3].
Biotop
W sezonie lęgowym zamieszkuje tundrę. Poza sezonem lęgowym zasiedla głównie przybrzeżne i pływowe watty, osłonięte zatoki i laguny, a także słodkowodne, słonawe i słone mokradła, czasami także piaszczyste plaże i skaliste wybrzeża[3].
Wymiary średnie
Długość ciała 13–16 cm, masa ciała 18–51 g, rozpiętość skrzydeł 29–33 cm[2].
Lęgi
Gatunek monogamiczny. Gniazduje w małych, luźnych grupach o zagęszczeniu 4–6 do 28 par/km². Gniazdo stanowi płytkie zagłębienie w ziemi bądź na kępie mchu w skalistej tundrze. Zwykle wyłożone jest liśćmi z pobliskich karłowatych wierzb. Ptak wyprowadza jeden lęg w roku, składając w czerwcu 3–4 jaja koloru oliwkowego z brązowym plamkowaniem. W przypadku utraty lęgu może wyprowadzić kolejny. Wysiadują oboje rodzice przez około 3 tygodnie. Pisklęta opuszczają gniazdo wkrótce po wykluciu[7].
Pożywienie
W sezonie lęgowym owady i ich larwy, nasiona. Poza sezonem lęgowym skorupiaki, owady, mięczaki, robaki[2][7].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2015 roku uznaje biegusa rdzawoszyjego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened); wcześniej, od 1988 roku miał on status najmniejszej troski (LC – Least Concern). Za największe zagrożenie dla tego gatunku uznaje się utratę siedlisk w rejonie Morza Żółtego, wykorzystywanych przez ptaki jako miejsce postoju w trakcie wędrówek[3]. W 2015 roku populacja liczyła około 315 000 dorosłych osobników, z czego około 270 000 zimowało w Australii[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Calidris ruficollis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e Van Gils, J., Wiersma, P., Kirwan, G.M. & Sharpe, C.J.: Red-necked Stint (Calidris ruficollis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-02].
  3. a b c d e Calidris ruficollis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Arenariinae Stejneger, 1885 (1840) - biegusy (Wersja: 2020-01-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-02].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
  6. Red-necked Stint, Calidris ruficollis. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).
  7. a b Nicole Bouglouan: Red-necked Stint Calidris ruficollis. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]